12 აპრილის რუსულ პრესაში საქართველოს შესახებ რამდენიმე პუბლიკაციაა გამოქვეყნებული:
გაზეთ „კომერსანტში„ (Коммерсант) დაბეჭდილია სტატია სათაურით „წითელი ანკეტები: უკრაინა, მოლდოვა და საქართველო ევროკავშირში შესასვლელად რიგს იკავებენ“ (ავტორები — გალინა დუდინ, გიორგი დვალი), რომელშიც მიმოხილულია ჩამოთვლილი პოსტსაბჭოთა სახელმწიფოების ევროპული პერსპექტივა — გახდებიან თუ არა ისინი ევროკავშირის წევრები, რას ნიშნავს სპეციალური ანკეტები, რა კითხვებია მასში შეტანილი და როგორი ხელშემშლელი ფაქტორები შეიძლება არსებობდეს ევროკავშირისაკენ მიმავალ გზაზე. „მიმდინარე კრიზისის პირობებში სრულიად დასაშვებია, რომ სამი ქვეყანა, უპირველესად კი უკრაინა, თავისუფლად გახდებიან კანდიდატები, თუმცა ევროკავშირში მათი წევრად მიღება ჯერ-ჯერობით „ნისლით არის დაბურული“.
მართალია, წინა წლებში, როცა რომელიმე ქვეყანას ევროკავშირის ახალ წევრად იღებდნენ, უფრო დიდ ანკეტას აძლევდნენ — 4 ათას გვერდიანს, უკრაინას კი მხოლოდ 40-გვერდიანი მისცეს, მაგრამ კანდიდატის სტატუსი ევროკავშირში წევრად მიღების გარანტიას არ წარმოადგენს: მსურველმა სახელმწიფომ ყველა თავისი კანონი ევროპულ სამართალს უნდა შეუსაბამოს პოლიტიკური და ეკონომიკური კრიტერიუმების მიხედვით. მოკლედ, გასაკეთებელი საქმე უდიდესი მოცულობისაა და ეს ყველაფერი მოკლე დროში, დაჩქარებულ ვადებში, ალბათ, ვერ გაკეთდება და არაა გამორიცხული, წლები დასჭირდეს.
ამ მხრივ რეკორდსმენი თურქეთია, რომელმაც განაცხადი ევროკავშირის წევრობაზე ჯერ კიდევ 1987 წელს შეიტანა, კანდიდატი 1999 წელს გახდა, 2005 წელს კი ოფიციალური მოლაპარაკებები დაიწყო. ანკარის სამწუხაროდ, თურქეთი დღემდე ვერ გახდა ევროკავშირის წევრი. დღეისათვის უკრაინის, მოლდოვასა და საქართველოს წინ რიგში დგანან ჩრდილოეთი მაკედონია (2004 წლიდან), ჩერნოგორია (2008 წლიდან), ალბანეთი და სერბეთი (2009 წლიდან).
რასაკვირველია, ბოლო გადამწყვეტი სიტყვა მათ მიღებაზე თვით ევროკავშირის წევრებს ეკუთვნით. ჯერ-ჯერობით მათ შორის კონსენსუსი არ არის, თვით უკრაინის მიმართაც კი. კიევი მოითხოვს, რომ უკრაინა „დაუყოვნებლივ იქნას მიღებული“ ევროკავშირში „დაჩქარებული წესით“, მაგრამ ევროპული მასმედია წერს, რომ რიგი ქვეყნები, ნიდერლანდების მეთაურობით, აცხადებენ, რომ ყველა მსურველ-კანდიდატის მიმართ დაცული უნდა იქნეს ტრადიციული ანუ ხანგრძლივი პროცედურა. არიან ქვეყნები, რომლებიც მხარს უჭერენ „დაჩქარებულ ვადებს“ — ბულგარეთი, ჩეხეთი, პოლონეთი, ბალტიისპირა სახელმწიფოები და ა.შ.
ევროპელი ჩინოვნიკები, რომლებიც მჭიდროდ მუშაობენ ევროკავშირში მიღების მსურველ და კანდიდატ-ქვეყნებთან, ამბობენ, რომ თუ მათ სწრაფად მიიღებენ, მით უარესი იქნება მათთვისვე. „სანამ ისინი კანდიდატებად რჩებიან, უფრო მოტივირებულები იქნებიან რეფორმების გასატარებლად და ევროკავშირსაც გარკვეული ბერკეტები რჩება მათზე ზეწოლისათვის. თუ ისინი დასახულ მიზანს იოლად მიაღწევენ, მაშინ რეფორმების გატარების მოტივაცია შესუსტდება.
თარგმნა სიმონ კილაძემ