მთავრობის მიერ დამტკიცებულ „სახელმწიფო ენის სტრატეგიას“ პროფესორი გიორგი გოგოლაშვილი ასე ეხმაურება: „მნიშვნელოვანი მოვლენაა: მთავრობამ დაამტკიცა „სახელმწიფო ენის სტრატეგია (ერთიანი პროგრამა) 2021-2030“. საუნივერსიტეტო განათლების ინტერესებიდან გამომდინარე ერთ ფაქტზე გავამახვილებ ყურადღებას: „სახელმწიფო ენის შესახებ კანონის“ (2015 წ.) მოთხოვნის შესაბამისად „სტრატეგიაში“ განსაკუთრებული ყურადღებაა გამახვილებული „სახელმწიფო ენის ფლობაზე“ და „ქართული ენის სწავლებაზე“. ხაზგასმულია, რომ „სახელმწიფო ენის ცოდნის საბაზრო მოთხოვნილება დაბალია“ (გვ. 45). უმძიმესი სურათია დახატული ქართული ენის ცოდნისა და სწავლების მდგომარეობის თვალსაზრისით (გვ. 40-47); რომ „ქართული ენის სწავლების ხარისხი არ არის უზრუნველყოფილი ენის ფლობის სტანდარტზე და ფუძნებული შემოწმების სისტემით“ (გვ. 45).
ვრცლადაა მსჯელობა უმაღლეს სასწავლებლებში ქართულის ცოდნა-სწავლებაზე. „საუნივერსიტეტო საფეხურზე ქართული ენის ფლობისა და წიგნიერების დაბალ დონეზე“ (იქვე); სწორია დასკვნა: „ყველა უმაღლეს სასწავლებელში ქართული ენის პრაქტიკული კურსების არარსებობა (გარდა პროფილური ფაკულტეტებისა) უმაღლეს სასწავლებლის სტუდენტებში ვერ უზრუნველყოფს აბიტურიენტობის დროს შეძენილი ცოდნის განმტკიცებასა და განვითარებას“ (გვ.45).
სტრატეგიაში სამართლიანად არის შენიშნული ისიც, რომ ქართული ენის კურსს ვერ შეცვლის „აკადემიური წერა“: „დღეს დღეობით უნივერსიტეტების თითქმის ყველა ფაკულტეტზე ისწავლება საგანი „აკადემიური წერა“, რომელიც სავალდებულო საფაკულტეტო საგანია, თუმცა აღნიშნული საგანი, ძირითადად, მიმართულია კვლევის სტრუქტურაზე და ნაკლებად მოიცავს აკადემიური წერის ენობრივ საკითხებს.“(გვ.45)
ყოველივე ეს სწორია და კარგადაა აღნიშნული, მაგრამ აუცილებელია ამას მოჰყვეს პრაქტიკული ნაბიჯები:
„სტრატეგიის“ საფუძველზე მთავრობამ (!) უნდა მიიღოს დადგენილება ქართული ენის საყოველთაო საუნივერსიტეტო კურსის აღდგენისა, რომელიც ყოვლად უსაფუძვლოდ გააუქმა „ნაცმოძრაობის“ ხელისუფლებამ 2005 წელს… და ეს უნდა მოხდეს, რაც შეიძლება, მალე, რომ უნივერსიტეტის კურსდამთავრებულმა ისე იცოდეს სახელმწიფო ენა, როგორც ეკადრება, ერთი მხრივ, ქართულ უნივერსიტეტს და, მეორე მხრივ, – ქართულ ენას!“
