უკრაინის განსაცდელი საქართველოსთვის იმდენად მტკივნეულად აღსაქმელია, რამდენადაც ამის გამოცდილება უკვე მიღებული გვაქვს. უკრაინას შიშმორეული სოლიდარობით გულშემატკივრობენ, ისინიც კი, ვისაც ჯერ კიდევ გუშინ სჯეროდა, რომ ომამდე საქმე არ მივიდოდა. რა ძალა შეაჩერებს რუსეთის აგრესიას?! რა უფრო ძლიერი აღმოჩნდება გადარჩენისთვის ბრძოლაში — დიპლომატია, სიფრთხილე თუ კარგად დაგეგმილი სამხედრო წინააღმდეგობა? ამ თემებზე კომენტარი სამხედრო-ანალიტიკური ჟურნალის „არსენალის“ მთავარ რედაქტორს, ირაკლი ალადაშვილს ვთხოვეთ.
— რისი მიღწევა სურს რუსეთს იმ ფართომასშტაბიანი აგრესიით, რაც მან დღეს უკრაინის წინააღმდეგ განახორციელა?
— დღეს უკვე გამოიკვეთა ის, რასაც მთელი მსოფლიო შიშით ელოდა. თუ სამხედრო თვალსაზრისით შევხედავთ, ანუ ძალთა თანაფარდობით, პუტინის მთავარი მიზანი კიევზე იერიში, მისი დაკავება და იქ პრორუსული ხელისუფლების დასმაა, რომელმაც უარი უნდა თქვას ნატოსკენ და დასავლეთისკენ სვლაზე ბელორუსიის მსგავსად.
— რა პოზიცია უნდა დაიკავოს საქართველომ ამ კონფლიქტის დროს? არის თუ არა საჭირო სიფრთხილე და გონივრული რეაქცია ჩვენი მხრიდან?
— ჩვენ დავინახეთ, რომ რუსეთს არავითარი საბაბი არ ჰქონია, მაგრამ უკრაინასთან ფართომასშტაბიანი ომი დაიწყო. შესაბამისად, მისთვის არავითარი საბაბის მიცემა არ შეიძლება, ანუ არ შეიძლება იმ შეცდომების გამეორება, რაც ჰქონდა 2008 წელს მაშინდელ ხელისუფლებას. რაც შეეხება საქართველოს მოქმედებას, ჩვენ თავს ზემოთ ვერ ავხტებით, რაც შეგვიძლია, ეს არის დიპლომატიურ ფრონტზე უკრაინის აქტიური მხარდაჭერა. არ გვაქვს არც შეიარაღება და არც სხვა რამ, რითაც შეიძლება უკრაინას დავეხმაროთ. ერთადერთი — გვრჩება მორალური მხარდაჭერის გზა, ან, თუ მოვლენების განვითარება მოითხოვს, უკრაინელი მოსახლეობის დახმარება, ან, თუნდაც, დაჭრილების ჩამოყვანა, ჰუმანიტარული ტვირთების გაგზავნა და ა.შ.
— საქართველო-რუსეთს შორის რაგბის თამაშის ჩაშლაზე საზოგადოებაში გავრცელებულ მოსაზრებებს რამდენად მართებულად მიიჩნევთ? ხომ არ გაჩნდება მატჩის დროს პროვოკაციის საფრთხეები?
— გუშინ ასე არ ვფიქრობდი, მაგრამ დღეს, მიმაჩნია, რომ ეს თამაში არ უნდა ჩატარდეს. კი ბატონო, ჩაგვეთვალოს საქართველოს ნაკრებს დამარცხებაში ამ მატჩის ჩაშლა — ეს იქნება სპორტული მარცხი, მაგრამ მორალურად ჩვენ გამარჯვებული ვიქნებით! მითუმეტეს, იმის გათვალისწინებით, რაც თქვენ ბრძანეთ გარკვეულ პროვოკაციაზე, რაც ახლა საქართველოს ნამდვილად არ სჭირდება.
— უკრაინის განსაცდელს რომ დავუბრუნდეთ სამხედრო მიმართულებით, რამდენად არის ის მზად ამ აგრესიასთან გასამკლავებლად??
— გამომდინარე ქვეყნების მასშტაბებიდან, გასაგებია, რომ რუსეთი ბევრად ძლიერია ფინანსური შესაძლებლობით, არმიის რაოდენობით და საბრძოლო ტექნიკით. გარდა ამისა, მან თითქმის ოთხივე მიმართულებით შეუტია უკრაინას. უპირატესობა ძალიან დიდია, თუმცა უკრაინას რჩება საბრძოლო ტაქტიკის ერთ-ერთი მიმართულება, როგორიცაა ტოტალური თავდაცვა, ე.წ. პარტიზანული ბრძოლები, როდესაც ხდება თავდასხმა და შემდეგ უკან სწრაფი გასვლა ბრძოლის ველიდან. ამისთვის მას აქვს საუკეთესო საშუალება თანამედროვე შეიარაღებიდან — ტანკსაწინააღმდეგო, ახლო მანძილზე მოქმედი სარაკეტო კომპლექსები, რომელთა პრინციპია — „გაისროლე-დაივიწყე“. მათ შეუძლიათ პატარა ჩასაფრებები მოუწყონ ჯავშან-კოლონებს და ასე გავიდნენ სამშვიდობოზე. თუ რუსეთს უპირატესობა აქვს შორს მოქმედ იარაღზე (ფრთოსანი რაკეტები, ბალისტიკური რაკეტები, შორს მსროლელი არტილერია) და აკონტროლებს, სამწუხაროდ, უკრაინის საჰაერო სივრცეს, ამ ფონზე ერთადერთი ტაქტიკა, რომელიც რუსეთის არმიას დიდ ზიანს მიაყენებს, ესაა სწორედ ტოტალური თავდაცვა.
— დღეს ოკუპირებული ცხინვალის დეფაქტო პრეზიდენტმა ბიბილოვმა შექმნილი სიტუაციიდან გამომდინარე და, ასევე, „სამხრეთ ოსეთის რესპუბლიკასა და რუსეთის ფედერაციას შორის მოკავშირეობის და ინტეგრაციის ხელშეკრულების“ შესასრულებლად და „სამხრეთ ოსეთის რესპუბლიკის და მისი მოქალაქეების უსაფრთხოების უზრუნველსაყოფად“ გადაწყვიტა ოპერატიული შტაბის შექმნა, რომელსაც თავად უხელმძღვანელებს. ხომ არ არის ეს გზავნილი ჩვენი მისამართით?
— ყველა ვხვდებით, რომ საქართველოდან პროვოკაციები არ იქნება, ისევე, როგორც უკრაინაში არ იყო, მაგრამ თუ რუსეთმა მოინდომა ამ თავისი ე.წ. პრორუსი სეპარატისტების საშუალებით, შეუძლია თითიდან გამოწოვოს რაიმე საბაბი და რაღაც ცუდი გააკეთოს ან დააპიროს, ამისგან დაზღვეული, სამწუხაროდ, არავინ არის. ჩვენ, რა თქმა უნდა, არავითარი საბაბი არ უნდა მივცეთ.
