სად გადის და არის თუ არა ზღვარი კულტურას, ბიზნესსა და პოლიტიკას შორის მაშინ, როდესაც ცივილიზებული მსოფლიო რუსეთს უკრაინაში ომის დაწყების გამო იზოლაციაში აქცევს. თავის დროზე, როცა „ჯორჯიან ეარვეისის“ გადახდის სისტემას რუსული „MIR“ დაემატა, კომპანიის ქართველმა ხელმძღვანელმა თამაზ გაიაშვილმა განაცხადა — „მე მხოლოდ ბილეთის გაყიდვა მაინტერესებს და რით გავყიდი — სულერთია“. ამ დროისთვის კომპანიამ „MIR“ გადახდის სისტემა გააუქმა, თუმცა საკითხი აქტუალობას არ კარგავს. რამდენად მართებულია არსებულ ვითარებაში ბიზნესის ან თუნდაც კულტურის წარმომადგენლების პოლიტიკისგან მსგავსი გამიჯვნის მცდელობა, პოლიტოლოგი ლევან ლორთქიფანიძე განმარტავს.
„ძალიან არასერიოზულად მეჩვენება მსჯელობა იმის შესახებ, რომ ეკონომიკა და კულტურა პოლიტიკისგან დამოუკიდებელი სფეროებია. პოლიტიკა ბედისწერას ჰგავს, მას ვერავინ დაემალება, პოლიტიკას ყოველთვის ჰქონდა — აქვს და ექნება გავლენა საზოგადოებრივი ცხოვრების ყველა დარგზე. მეტიც, პოლიტიკურ ელიტებს თავიანთი მოქმედებების გასამართლებლად, თავიანთი ქცევების ასახსნელად, საზოგადოებაში ავტორიტეტის მოსახვეჭად აუცილებლად სჭირდებათ კულტურის სფეროს წარმომადგენელთა მხარდაჭერა.
ნაცისტურ ხელისუფლებას ზურგს მარტინ ჰაიდეგერი უმაგრებდა, რაც დღემდე დამღად დაჰყვება დიდი ფილოსოფოსის ბიოგრაფიას. შალვა ნუცუბიძე ბოლშევიკების გულშემატკივარი და დამოუკიდებელი საქართველოს დამხობის გულმხურვალე მომხრე გახლდათ, რასაც მისი სახელის ხსენებისას ყოველთვის გაიხსენებენ პატიოსანი და განათლებული ადამიანები. კიდევ მრავალი მაგალითის დასახელება შეიძლება, თუ როგორ იყენებენ დიქტატორები ჰუმანიტარული სფეროს მოღვაწეთა სახელს საკუთარი ქმედებების ლეგიტიმაციისათვის.
კულტურისა და ბიზნესის წარმომადგენლები, რომლებიც მათი სფეროსა და პოლიტიკის ერთმანეთისგან გამიჯვნას ცდილობენ, საკუთარ თავსაც ატყუებენ და მთელ ქვეყანასაც. სამწუხაროდ, ასეთი ადამიანები მთლიანად დაცლილნი არიან საჯარო ინტერესისგან და მხოლოდ პირად საკითხებზე დარდობენ. მათთვის მთავარია კარიერა, შემოსავალი და არა მშვიდობისა თუ ანტიიმპერიალიზმის ღირებულებები. უამრავი რუსი მსახიობი, მომღერალი და ხელოვნების მოღვაწე ბოიკოტს უცხადებს კრემლის მიერ დაფინანსებულ ღონისძიებებს, თავდასხმის რისკის ფასად, საჯაროდ აკრიტიკებს ხელისუფლებას და, ამ ყველაფრის ფონზე, რუსეთში ჩასვლა და დევნილი, პროტესტანტი არტისტების ადგილის დაკავება, მათი წინააღმდეგობის ხარჯზე საკუთარი კარიერის მშენებლობა სრულიად გაუმართლებელი და ამორალური ქმედებაა. იგივე შეიძლება ითქვას ბიზნესის სფეროზეც.
ამ დროს ზღვარი ძალიან მკაფიოა, შენი ქმედებებით მხარი არ უნდა დაუჭირო აგრესორს. მსოფლიოს სამხედრო თვალსაზრისით რუსეთის წინააღმდეგ სერიოზული მოქმედებების დაწყება არ უღირს. მსოფლიოს მხოლოდ ეკონომიკური სანქციების დაწესება და რუსეთის კულტურული იზოლაცია შეუძლია. ასეთ დროს პოლიტიკისა და კულტურის გამიჯნულობაზე აქცენტის დასმა ნიშნავს იმას, რომ რუსეთს იზოლაციის დაძლევის საქმეში უმართავ ხელს,“ — აღნიშნავს პოლიტოლოგი.