ვლადიმერ პაპავა
COVID-19-ის პანდემიამ, რომელიც 2020 წლის მარტში დაიწყო და, არანაკლები ზომით, რუსეთის მიერ 2022 წლის 24 თებერვალს უკრაინაში გაჩაღებულმა ომმა ძირეულად შეცვალა გლობალური ეკონომიკა (https://www.project-syndicate.org/onpoint/russias-war-and-the-global-economy-by-nouriel-roubini-2022-02). მსოფლიო ეკონომიკაში დამყარებული გლობალური წესრიგი ჩვენ თვალწინ იცვლება (https://www.nytimes.com/2022/0
3/08/opinion/putin-russia-ukraine-economy-sanctions.html) და მის შიგნით მიმდინარე პროცესები ეკონომისტების მიერ შესწავლას მოითხოვს.
COVID-19 პანდემიის ორწლიანმა გამოცდილებამ და მედიცინის მძევლად მყოფი ეკონომიკის (https://www.e
urasiareview.com/29032020-coronomic-crisis-when-the-economy-is-a-hostage-to-medicine-oped/) შეზღუდულმა ფუნქციონირებამ დღის წესრიგში დააყენა პრობლემები, რომლებიც მოითხოვს მსოფლიო ეკონომიკის იმ არქიტექტურის გადახედვას, რომელიც გლობალიზაციის პირობებში მრავალი წლის განმავლობაში ყალიბდებოდა. ამ პრობლემებს კი დაემატა ახალი, რომლებიც გამოწვეულია უკრაინაში რუსეთის მიერ წამოწყებული ომით და ცივილიზებული სამყაროს მიერ აგრესორი ქვეყნის, ანუ რუსეთისადმი დაწესებული ეკონომიკური სანქციებით (https://www.bbc.com/news/world-europe-60125659).
COVID-19-ის პანდემიით გამოწვეული ეკონომიკური კრიზისიდან მემკვიდრეობით მიღებულ პრობლემებს შორის მიწოდების გლობალური ჯაჭვების წყევეტა გამოირჩევა (https://www.project-syndicate.org/commentary/
current-supply-shocks-and-2008-global-financial-crisis-by-diane-coyle-2021-10). COVID-19 პანდემიის დაწყების საწყის სტადიაზე ეროვნული მთავრობების არაკოორდინირებულმა ქმედებებმა და მიწოდების ამ ჯაჭვების წყვეტამ ხელი შეუწყო მცდარი წარმოდგენის შექმნას, რომლის თანახმადაც გლობალიზაცია დასრულდა და დეგლობალიზაციის, უფრო სწორად, იზოლაციონიზმის პროცესი დაიწყო (https://www.project-syndicate.org/commentary/global-cooperation-can-prevent-next-pandemic-by-kemal-dervis-and-sebasti-n-strauss-2020-03). ცხადია, პანდემიის და მის მიერ გამოწვეული ეკონომიკური კრიზისის გლობალური ხასიათიდან გამომდინარე, მათი დაძლევა მხოლოდ გლობალური გზითაა შესაძლებელი (https://www.project-syndicate.org/
commentary/trump-coronavirus-failure-of-small-government-by-joseph-e-stiglitz-2020-03?utm-source=Project%2520Syn
dicate%2520Newsletter&utm-campaign=cba7e1c6a1-sunday-newsletter-15-03-2020&utm-medium=email&utm-term=0-73bad5b7d8-cba7e1c6a1-93567601&mc-cid=cba7e1c6a1&mc-eid=e9fb6cbcc0), როდესაც ეროვნული მთავრობების ქმედებები მაქსიმალურად კოორდინირებული იქნება (https://www.projectsyndicate.org/commentary/univers
al-free-covid19-vaccine-by-mariana-mazzucato-and-els-torreele-2020-04?utm-source=Project%2520Syndicate%2520Ne
wsletter&utm-campaign=64d8372856-sunday-newsletter-03-05-2020&utm-medium=email&utm-term=0-73bad5b7d8-6
4d8372856-93567601&mc-cid=64d8372856&mc-eid=e9fb6cbcc0).
რუსეთის წინააღმდეგ დაწესებულმა ეკონომიკურმა სანქციებმა ასევე იმოქმედა მსოფლიო ეკონომიკის გლობალურ ხასითზე, განსაკუთრებით კი მსოფლიო ვაჭრობაზე (https://www.project-syndicate.org/commentary
/economic-consequences-of-ukraine-war-by-jason-furman-2022-02). ეკონომიკური სანქციებით გამოწვეულ პრობლემებთან გამკლავების ყველაზე ეფექტიანი „ფორმულა“ საერთაშორისო ვაჭრობის დივერსიფიკაციაა, რომელიც ისევ და ისევ გლობალიზაციას დაეფუძნება (https://www.project-syndicate.org/commentary/russia-ukraine-war-must-spur-europe-energy-diversification-by-michael-spence-2022-03).
სწორედ ამიტომ, COVID-19-ის პანდემიის დასაწყისშივე ცხადი გახდა, რომ გლობალიზაციის პროცესისადმი განახლებული მიდგომის გამოყენება იყო საჭირო (https://www.project-syndicate.org/commentary/covid19-deglobalization-two-priorities-by-mohamed-a-el-erian-2020-05?utm-source=Project%20Syndicate%20Newsletter&utm-ca
mpaign=3ce69c95d3-sunday-newsletter-17-05-2020&utm-medium=email&utm-term=0-73bad5b7d8-3ce69c95d3-9356
7601&mc-cid=3ce69c95d3&mc-eid=e9fb6cbcc0). დღეს, რუსეთის წინააღმდეგ ეკონომიკური სანქციების ფონზე, ვითარების ამგვარი გააზრება კიდევ უფრო აქტუალურია.
COVID-19 პანდემიის დროს მიწოდების გლობალური ჯაჭვების რღვევამ, თავის მხრივ, მიწოდების შემცირება და ინფლაციის ზრდა გამოიწვია (https://www.project-syndicate.org/commentary/us-federal-reserve-slow-inflation
-response-by-mohamed-a-el-erian-2021-10). რუსეთის წინააღმდეგ ეკონომიკური სანქციები მიწოდების გლობალური ჯაჭვებიდან მის გამორიცხვას გულისხმობს, რაც კიდევ უფრო შეამცირებს მიწოდებას და გაზრდის ინფლაციას (https://www.eurasiareview.com/14032022-on-sanctionomics-oped/).
რუსეთიდან ბევრი საერთაშორისო კომპანიის გამოსვლამ, ასევე შეზღუდვებმა რუსული ნავთობისა და გაზის შესყიდვაზე (https://www.libertynation.com/no-oil-from-russia-now-what/) და ე.წ. „სასურსათო ომის“ დაწყებამ (https://www.theatlantic.com/ideas/archive/2022/03/rising-food-prices-ukraine-russia-war/626967/) გლობალურ ეკონომიკაში დეფიციტის გაჩენაზე უშუალოდ იმოქმედა (https://www.eurasiareview.com/24032022-bracing-for-the-era-of-economic-shortage-analysis/). სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, რუსეთის წინააღმდეგ შემოღებული ეკონომიკური სანქციები არა მხოლოდ მისი ეკონომიკისთვისაა დამღუპველი (https://theconversation.com/the-russian-economy-is-headed-for-collapse-178605), არამედ, იმავდროულად, ეს ზოგადად ხელს შეუწყობს ნაკლებწარმოებას და მისით გამოწვეულ ინფლაციას (https://www.eurasiareview.com/07022022-the-underproduction
-inflation-an-acute-challenge-for-post-pandemic-world-oped/), რომელიც იქნება უფრო მაღალი, ვიდრე COVID-19 პანდემიის შედეგად იყო.
როგორც არ უნდა იყოს, ნაკლებწარმოების და მისით გამოწვეული ინფლაციის დაძლევა ახალი კონფიგურაციების საფუძველზე მიწოდების ისეთი ჯაჭვების აგებითაა შესაძლებელი, რომლებიც რუსეთს აუვლის გვერდს. ამას კი დრო დასჭირდება.
ამასთან დაკავშირებით ჩნდება კითხვა, როგორ მოხდება მიწოდების ახალი გლობალური ჯაჭვების ფორმირება – მხოლოდ კერძო კომპანიების მეშვეობით თუ ეროვნული მთავრობების აქტიური მონაწილეობით?
აშკარა პასუხია არა მხოლოდ ეროვნული მთავრობების აქტიური მონაწილეობა, არამედ მათ მიერ კოორდინირებული გადაწყვეტილებების მიღება საერთაშორისო ორგანიზაციების დახმარებით; ასევე ყურადსაღებია კოორდინაციისა და გადაწყვეტილების მიღების იმ საერთაშორისო ფორმატების აუცილებელი გამოყენება, როგორიცაა, მაგალითად, G7. ეს პასუხი პირდაპირ გამომდინარეობს იქიდან, რომ ეკონომიკური სანქციები ეროვნულმა მთავრობებმა, როგორც დამოუკიდებლად, ისე შესაბამისი კოორდინაციის გზით მიიღეს.
მსოფლიო ეკონომიკის ახალ არქიტექტურაზე საუბრისას, როგორც ჩანს, წარსულიდან აწ უკვე დავიწყებულის გახსენება ნამდვილად ღირს. კერძოდ, საუბარია მსოფლიო ეკონომიკაზე, რომელიც სსრკ-ს არსებობის დროინდელი ცივი ომის პირობებში ჩამოყალიბდა. იმ დროს მსოფლიო პირობითად სამ ჯგუფად იყო დაყოფილი. პირველი მოიცავდა აშშ-ს ირგვლივ გაერთიანებულ ქვეყნებს, მეორე – სსრკ-ს გარშემო გაერთიანებულ ქვეყნებს, ხოლო მესამე – ქვეყნებს, რომლებიც ბუფერულ როლს ასრულებდნენ, ანუ პირველი ორი ჯგუფის ქვეყნებთან მეტ-ნაკლებად ნორმალური ურთიერთობა ჰქონდათ. როგორც ჩანს, მსოფლიო ეკონომიკის ასეთი სტრუქტურა ისევ იქნება აღდგენილი, როცა აშშ და მისი მოკავშირეები რუსეთის წინააღმდეგ ცივი ომის მეთოდებს იყენებენ, ხოლო რუსეთი უკრაინაში ცხელ ომს აწარმოებს (https://www.eu
rasiareview.com/28022022-cold-war-vs-hot-war-in-2022-oped/). აქვე აღვნიშნავ, რომ ჩემი ღრმა რწმენით, სსრკ-ს დროინდელი ცივი ომი, ამ ქვეყნის დაშლის მიუხედავად, მაინც არ დასრულებულა, ის მხოლოდ და მხოლოდ „გაიყინა“, რისი განმაპირობებელი რუსეთის ეკონომიკური სისუსტე იყო (https://www.eurasiareview.co
m/30062014-the-end-of-the-frozen-cold-war-analysis/).
მსოფლიოში დღეს არსებული ვითარებიდან გამომდინარე, მსოფლიო ეკონომიკის ახალ არქიტექტურაში ქვეყნების პირველ ჯგუფში მოხვდებიან ისინი, რომლებიც აშშ-ის მიერ დაწესებულ ეკონომიკურ სანქციებს სრულადაა მიერთებული; მეორე ჯგუფში, უწინარეს ყოვლისა, ის ქვეყნები შევა, რომლებიც ევრაზიული ეკონომიკური კავშირის წევრები არიან (ეს ყველაზე მეტად ეხება ბელარუსს, რომლის ტერიტორიასაც რუსული ჯარები ჩრდილოეთიდან უკრაინაზე თავდასხმისთვის იყენებენ); ხოლო მესამე, ე.წ. ბუფერული ქვეყნების, ჯგუფი ყველაზე ნაკლებადაა მკაფიო, რადგან ის მოიცავს არა მარტო იმ ქვეყნებს, რომლებიც ზემოთ აღნიშნულ ეკონომიკურ სანქციებს არ შეუერთდნენ (მაგალითად, ისრაელი და თურქეთი), არამედ ისეთებიც, რომლებიც ამ სანქციებს მხოლოდ ნაწილობრივ იზიარებენ.
ქვეყნების ამ სამ ჯგუფად დაყოფა, რა თქმა უნდა, პირობითია.
ჯერ ერთი, პირველ ჯგუფში ძნელია ევროკავშირის ქვეყნების შეყვანა, რომლებიც რუსული გაზს ჯერ კიდევ ყიდულობენ და იძულებულნი არიან ეს შესყიდვა გააგრძელონ. ეს ქვეყნები აუცილებლად შეიძლება მოხვდნენ პირველ ჯგუფში, როგორც კი რუსული გაზის რეალურ ალტერნატივას მოიძიებენ.
მეორეც, ევრაზიული ეკონომიკური კავშირის წევრი ქვეყნები (სომხეთი, ყაზახეთი და ყირგიზეთი), ბელარუსის გარდა, დიდი ალბათობით, არა მეორე ჯგუფში, არამედ მესამე ჯგუფში მოხვედრას შეეცდებიან.
მსოფლიო ეკონომიკის ახალ ფრაგმენტაციაში განსაკუთრებული როლი ჩინეთსა და ინდოეთს ეკუთვნის. ფორმალურად ისინი მესამე, ე.წ. ბუფერული ქვეყნების ჯგუფში შედიან. ისინი არ უჭერენ მხარს რუსეთის წინააღმდეგ ეკონომიკურ სანქციებს, თუმცა, იმავდროულად, ნაკლებად სავარაუდოა, რომ აშშ-სთან და მის მოკავშირეებთან ურთიერთობების ზედმეტ გამწვავებაზე წავიდნენ.
ასე მაგალითად, იმის გათვალისწინებით, რომ მოსკოვმა პეკინს სთხოვა სამხედრო და ფინანსური დახმარება, ჩინეთი შიშობს, რომ მისი კომპანიები რუსულ კომპანიებთან თანამშრომლობის შემთხვევაში აშშ-ს სანქციებს დაექვემდებარებიან (https://www.bloomberg.com/news/articles/2022-03-15/china-says-it-wants-to-avoid-u-s-sanctions-over-russia-s-war).
ინდოეთი რთული არჩევანის წინაშე დგას, რადგან ის არა მარტო ცდილობს რუსეთთან შეინარჩუნოს ის, რასაც ოფიციალურად „განსაკუთრებულ და პრივილეგირებულ სტრატეგიულ პარტნიორობას“ უწოდებენ (https://www.eurasiareview.com/07032022-indias-aloof-response-to-the-ukraine-crisis-analysis/), არამედ ნიუ დელი შესაძლოა იძულებული გახდეს მოსკოვთან შეცვლილ კონფიგურაციაზე დაფუძნებული კავშირებიც კი განიხილოს (https://www.eurasiareview.com/28022022-india-must-think-of-reconfiguring-ties-with-russia-oped/).
ეკონომიკის გლობალური არქიტექტურის ტრანსფორმაციაზე საუბრისას აუცილებელია ამ პროცესში საერთაშორისო საფინანსო ინსტიტუტების როლის შესახებ საკითხის გარკვევა. ამ ინსტიტუტებთან მიმართებაში განხილული საკითხების სპექტრში შედის როგორც რუსეთისა და ბელარუსისთვის მათ რესურსებზე წვდომის სრული შეწყვეტა ან, სულ მცირე, მნიშვნელოვანი შეზღუდვა მაინც, ასევე ამ ქვეყნების საერთაშორისო საფინანსო ინსტიტუტებიდან გარიცხვაც კი (https://crsreports.congress.gov/product/pdf/IN/IN11888). ფაქტია, რომ ევროპის რეკონსტრუქციისა და განვითარების ბანკმა მოსკოვსა და მინსკში ოფისების დახურვის შესახებ გადაწყვეტილების შესახებ უკვე განაცხადა (https://www.ebrd.com/news/2022/ebrd-to-close-its-offices-in-moscow-and-minsk-.html).
მსოფლიო ეკონომიკის განახლებულ არქიტექტურაში ბევრი რამ იმაზეა დამოკიდებული, თუ რამდენად მალე და რის ხარჯზე იქნება მიიღწეული მშვიდობა (https://www.project-syndicate.org/commentary/peace-settlement-for-ukraine-by-jeffrey-d-sachs-2022-03) და, განსაკუთრებით, როგორ იქნება უკრაინის სახელმწიფოებრივი მთლიანობის ინტერესები დაცული.
მსოფლიო ეკონომიკის ძველი არქიტექტურის აღდგენას, რომელიც უკრაინის კრიზისამდე იყო, არსებული ვითარებიდან გამომდინარე, წმინდა თეორიული ხასიათი აქვს, რადგან ამ შემთხვევაში რუსეთი იძულებული იქნება გარკვეული მიზეზების გამო უარი თქვას იმ პრეტენზიებზე, რომელიც მას უკრაინის ტერიტორიული მთლიანობის მიმართ გააჩნია. ამასთან ერთად, აშშ-სა და მის პარტნიორებს დასჭირდებათ რუსეთისგან მყარი გარანტიების მიღება, რათა გამოირიცხოს მსგავსი ქმედებები არა მხოლოდ უკრაინასთან, არამედ სხვა ქვეყნებთანაც მიმართებაში. ამ შემთხვევაშიც კი, მსოფლიო ეკონომიკის კრიზისამდელი არქიტექტურის თუნდაც მიახლოებული აღდგენა მაინც გარკვეულ დროსა და მნიშვნელოვან ძალისხმევას საჭიროებს. იმავდროულად, როგორც იკვეთება, კრიზისამდელი არქიტექტურის სრული გამეორება არასოდეს იქნება შესაძლებელი…
წერილი თარგმნილია ინგლისურიდან: Papava, Vladimer. „ On the Main Challenges of the Architecture Transformation of the World Economy.“ Eurasia Review, March 31, 2022, https://www.eurasiareview.com/31032022-on-the-main-challenges-of-the-architecture-transformation-of-the-world-economy-oped/?fbclid=IwAR1Q-caff-BiPLQh121S5SVHxXZiJG0ALCBAiSptdq5pNjduMmqtZPvcal0