„წყენა და იმედგაცრუება იმდენი წამოვიღე „ქართული ოცნებიდან“, ვერც კი შეიძლება წარმოიდგინოთ, თუმცა, ეს ცალმხრივი არ არის — მხოლოდ ერთი მხარე ყველაფერში მართალი ვერ იქნება”, — ამ შინაგანი განცდით პოლიტიკოსი, არასამთავრობო ორგანიზაცია — „პოლიტიკური არჩევანის” დამფუძნებელი რომან კაკულია ქვეყანასა და მსოფლიოში მიმდინარე აქტუალურ საკითხებს ეხმაურება და პირად ემოციებს გვერდზე დებს. რომან კაკულია გადაცემაში — „კიდობანი” — უცნობს ესაუბრა.
თუ ეს პოლიტიკა არ გაამართლებს, მათ ლეგიტიმაციას საფუძველი ეკარგება
ამ სიტუაციაში როგორ შეიძლება მთავრობას დადებითად არ შეუფასო თავშეკავებული პოლიტიკა. მე ვფიქრობ, რომ არის რაღაცები, რასაც ისინი ვერ ამბობენ და რაც მათ ასეთი პოზიციის დაფიქსირების საშუალებას აძლევს. ისინი პასუხისმგებლები არიან და იციან, რომ თუ ეს პოლიტიკა არ გაამართლებს, მათ ლეგიტიმაციას საფუძველი ეკარგება.
როგორ ფიქრობთ, რომ მოსკოვი თეთრ დროშას გადმოჰკიდებს კრემლზე და ასე დამთავრდება ეს ამბავი? თუ პუტინის ფსიქოტიპს ვუყურებთ, მივხვდებით, რომ ასე არ დამთავრდება. ძალიან მძიმე დგომარეობაა, ამიტომ ვფიქრობ, მართალია საქართველოს მთავრობაც, როდესაც მაქსიმალურად იკავებს თავს იმისაგან, რომ მკაცრი ნაბიჯები გადადგას.
რომელი ხელისუფლებაც ავირჩიეთ ჩვენ — მეტი გამოსავალი არ გვაქვს და უნდა მივყვეთ მას. თუ ახლა გამოჩნდება, რომ არასწორი გზით მიდიან, ამას თავისთავად სხვანაირი რეაქცია მოჰყვება. თუმცა, მე ვიყავი იქ და ვიცი, რომ ეს ადამიანები არ არიან პრორუსები. შეიძლება ცოტა სხვანაირი მიდგომები აქვთ ბევრ საკითხთან დაკავშირებით, უნდათ მაქსიმალურად მშვიდობიანად გადაატარონ ეს ამბავი.
ვისაც პიროვნულად უნდოდა უკრაინაში დაჩაგრული ადამიანებისა და ბოროტების წინააღმდეგ გამოსულიყო, უდიდესი პატივისცემა მათ. ქვეყანას კი მხოლოდ ამით ხელმძღვანელობის უფლება არ აქვს.
ეს წითელი ხაზი თუ გამოჩნდება, ევროპული მომავალი თუ საერთოდ დაიკეტა ამ ქვეყნისათვის, მაშინ ეს სულ სხვა მოცემულობა იქნება, მაშინ შეიძლება სხვას გადავასწროთ რაღაც გადაწყვეტილების მიღებაში.
მე მინდა საყვედური ვუთხრა ხელისუფლებას
მე მინდა საყვედური ვუთხრა ხელისუფლებას, რადგან როცა იქ ვიყავი, ვერასდროს ვერ მივედი იქამდე, როცა შეიძლებოდა ეს გადაწყვეტილება მიღებულიყო: რუსეთთან ვიღაცეების გადმოცემით რატომ უნდა ვლაპარაკობდეთ — იმათ რა პოზიცია აქვთ? ხომ შეიძლება ხელისუფლებისგან ვიცოდე და არ ვუსმენდე ვიღაცების ვარაუდებს, როგორია რუსეთის პოზიცია ამასთან დაკავშირებით. ვიცი მე, რატომაც გახდა ეს შეუძლებელი, რის გამოც არ ეძლეოდათ ამათ ამის უფლება. ეს ძალიან ცუდი იყო, ახლა ძალიან გვიან არის. ხომ ჯობდა, რომ ამ დროის განმავლობაში რაიმე სახის კომუნიკაცია აღგვედგინა აგრესორთან, რომელმაც დაიპყრო შენი ქვეყანა და ვიღაცებისგან გადმოცემით არ განვსაზღვროთ — რას შეიძლება ველოდებოდეთ მათგან? მოთმინების პოლიტიკას იმიტომ ვამართლებ, რომ გითხარით — სიკეთისა და ბოროტების ბრძოლაში, ასე ცალსახად, ჯერაც გაურკვეველია — ვის რა მოტივაცია აქვს, ამიტომ ჯობია დავაკვირდეთ და გადავრჩეთ.
სანამ ხელისუფლება უშუალოდ არ გაარკვევს და ეს დიალოგი არ შედგება, მანამდე რატომ ვიტეხავთ კისერს?! დაველოდოთ ამ გადაწყვეტილებას, იმ გადაწყვეტილებაშიც რა შინაარსი იქნება ჩადებული, ჩვენი რეალური შესაძლებლობები რა იქნება — ამას ყველაფერს შევხედოთ პრაგმატულად. ორპროცენტიანი პარტიის აზრზე რატომ უნდა იაროს ქვეყანამ? — ეგეც ვერ გამიგია. გავიგეთ, რომ ბევრი ტელევიზია აქვს და ზემოქმდების მექანიზმები, ამიტომ უკეთესი იქნებოდა — მეტი მხარდაჭერით ყოფილიყო ეს ხელისუფლება ამ კონკრეტულ სიტუაციაში.
საქართველოს სატელევიზიო რესპუბლიკა
ეკა გიგაური არასამთავრობო ორგანიზაცია რატომ არის, ჩვეულებრივი პარტიაა, თავისი დაფინანსებით, თავისი ინფრასტრუქტურით და, საერთოდ, უკვე მსოფლიოში ბევრგან გამიგია, რომ 4 ხელისუფლებაზე როდესაც საუბრობენ, უკვე, ფაქტობრივად, არის ხუთი ხელისუფლება — არასამთავრობოებს დამსახურებულად ეკუთვნით ეს ადგილი, იმხელა ზეგავლენის მექანიზმები აქვთ. ჩვენ, ფაქტობრივად, შეგვიძლია შევცვალოთ საქართველოს საპარლამენტო რესპუბლიკა ახალი სახელწოდებით და დავარქვათ საქართველოს სატელევიზიო რესპუბლიკა. ზეგავლენების მიხედვით თუ შევხედავთ, საზოგადოების აზრის ფორმირებაში ტელევიზიის წამყვანები საკმაოდ დიდ ინსტრუმენტს ფლობენ ადამიანებსა და მათ გონებაზე ზემოქმედების მხრივ, მსგავსი ზეგავლენის ბერკეტი პარლამენტის თავჯდომარეს ან სხვა ასეთს თუ აქვს…
უკრაინის ხელისუფლების შეფასება და წარსულის გახსენება ჩვენ არ დაგვიწყია
უკრაინის ხელისუფლების შეფასება და წარსულის გახსენება ჩვენ არ დაგვიწყია. ეს თემა უკრაინის ელჩის საქართველოდან გაწვევამ გამოიწვია. ვფიქრობ, წინააღმდეგ შემთხვევაში, საქართველოში ამ საკითხზე საუბარს არავინ დაიწყებდა, მიუხედავად იმისა, რომ უკრაინის მისამართით წყენა არსებობდა ჩვენი ქვეყნის მიმართ მათი საკმაოდ უცნაური დამოკიდებულების გამო. ვგულისხმობ საქართველოში ძებნილი ადამიანების უკრაინაში თანამდებობებზე დანიშვნის ფაქტებს. იქ არის ხელისუფლება, რომელსაც სიმპათიები ჰქონდა ჩვენი ყოფილი ხელისუფლების მიმართ. სიმპათიები კი არა, უფრო მეტიც ჰქონდა — წაიყვანა და თავის თანამდებობებზე დანიშნა. ეს ფაქტია, მე ხომ არაფერს ვიგონებ და ეს თავისთავად ნიშნავს, რომ უკრაინის ხელისუფლებას ამ ქვეყანაში ურჩევნია, რომ ხელისუფლების სათავეში ეს ადამიანები იყვნენ, რადგან თანამოაზრეებად მათ მიიჩნევს.
არავინ არ აპირებდა ამ თემების გარჩევას ახლა, თვითონ ამ ელჩის გაწვევით დააყენეს ეგ საკითხი. ის, რომ სამართლიანი, დადებითი ემოცია არსებობს მსოფლიოში ზელენსკის მიმართ, ესეც უნდა მივიღოთ. თუმცა არც ისაა გამორიცხული — რომ ზელენსკის გმირად გამოცხადებით სურს დასავლეთს იმის კომპენსირება, რასაც, რაღაც მომენტში, ვერ უკეთებენ.
ახლა, რა თქმა უნდა, ამ ტალღაზე მოსვლის სურვილი ექნება „ნაციონალურ მოძრაობასაც“ და ამ ტალღით ააფრიალებს ტილოს, რომ შეიმოსოს საკუთარი თავი და მოგევლინოს, როგორც საყოველთაო სიკეთედ და გმირობად გამოცხადებული ტალღის განუყოფელი ნაწილი. ამიტომ, ხელისუფლებას, პრინციპში, საზოგადოების მხარდაჭერის გარდა საერთოდ აღარ აქვს აღარავის იმედი.
არ გამოვრიცხავ, რომ რაღაც მომენტში პლებისციტის თუ, შეიძლება,
რეფერენდუმის ჩატარების აუცილებლობის წინაშე დავდგეთ
ჩვენ ახლა აგრესიული უმცირესობა გვყავს და შედარებით მდუმარე უმრავლესობა. ხანდახან ისე ხდება ხოლმე, რომ აგრესიული უმცირესობა იღებს ხელში ინიციატივას იმ ფონზე, როცა ახლა შენ გძინავს და სახლიდან არ გამოდიხარ. მაშინ მერე ნუღარ გექნება პრეტენზია. ჩვენ ახლა გვყავს აგრესიული უმცირესობა, რომლის აზრსაც, დარწმუნებული ვარ, რომ საზოგადოების უმრავლესობა არ იზიარებს.
„გორბის” კვლევა რამდენად იყო საკმარისი, არ ვიცი, მაგრამ, საქმე რაშია? ხელისუფლებამ დღევანდელ კონკრეტულ შემთხვევაში უნდა იცოდეს — მას აქვს თუ არა ლეგიტიმაცია საზოგადოების უმრავლესობის მხარდაჭერის სახით. ხალხის შეკრება თუ მოხდება, მკაფიოდ უნდა ითქვას, რომ ეს არ არის ხელისუფლების ზოგადად შეფასების შეკრება, არავითარ შემთხვევაში! მაგათი შეფასების დრო მოვა 2024 წელს, ღმერთმა მაქამდე მშვიდობით მიგვიყვანოს, ეგ ამბავიც მოხდება.
არ გამოვრიცხავ, რომ რაღაც მომენტში პლებისციტის თუ, შეიძლება, რეფერენდუმის ჩატარების აუცილებლობის წინაშე დავდგეთ. ისეთი გადაწყვეტილებები არის მისაღები, რომ ჩვენ უნდა ვიცოდეთ საზოგადოების უმრავლესობის დამოკიდებულება. სხვა შემთხვევაში ეს ტალღა, რომელიც აგორებულია, წალეკავს ამ ხელისუფლებას. ჩემი აზრით, ამის ღირსი ნამდვილად არ არიან.
