გვე­სა­უბ­რე­ბა პო­ლი­ტი­კო­სი რო­მან კა­კუ­ლია

ად­ამი­ან­ები სულ ორ­ად იყ­ოფი­ან. მსოფ­ლი­ოშ­იც ასე იყო: ორ­ად გა­ყო­ფი­ლი ად­ამი­ან­ები ერ­თმა­ნეთს ებ­რძვი­ან ორი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბის გა­მო. აი, ამ­ის გე­ნე­ტი­კას თუ არ გა­ვი­გებთ, სულ უბ­ედ­ურ­ებ­აში ვიქ­ნე­ბით.

ქარ­თულ ენ­ას აქ­ვს იმ­ის შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი, რომ არ გა­გი­ჭირ­დე­ბა რა­იმე მოვ­ლე­ნა და­ახ­ასი­ათო, მაგ­რამ მაკ­ლია ერ­თი სიტყვა, რა­საც ინ­გლი­სუ­რად — „point of view“ ან რუ­სუ­ლად „ტოჩ­კა ზრე­ნია“-ს უწ­ოდ­ებ­ენ. ეს არ­ის ად­გი­ლი, სა­იდ­ან­აც ხდე­ბა ყვე­ლაფ­რის და­ნახ­ვა, ვი­ღაც ერ­თი წერ­ტი­ლი­დან უყ­ურ­ებს, ვი­ღაც სხვა წერ­ტი­ლი­დან და ყვე­ლას თა­ვი­სი გად­მო­სა­ხე­დი­დან და­ნა­ხუ­ლი ჰგო­ნია სი­მარ­თლე და ამ სი­მარ­თლეს შემ­დეგ ამ­ყა­რებს არ­გუ­მენ­ტე­ბით.

ეს არ­ის მსოფ­ლმხედ­ვე­ლობ­რი­ვი აზ­როვ­ნე­ბის პა­რა­დოქ­სი, რო­დე­საც ად­ამი­ანი თა­ვის მსოფ­ლმხედ­ვე­ლურ პა­რა­დიგ­მა­ში არ­ის, ეს მი­სი ხერ­ხე­მა­ლია, ად­ამი­ან­ები შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბის გა­მო თავს იკ­ლა­ვენ — ეს მათ­თვის იმ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ეს მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბა შვე­ბა ამ­ას იმ­იტ­ომ, რომ ში­ში, ეს უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი ად­ამი­ან­ური ინ­სტინ­ქტია, რო­მე­ლიც გა­მო­მუ­შავ­და ად­ამი­ან­ის თავ­დაც­ვის გა­მო, ანუ თავ­დაც­ვის ინ­სტინ­ქტია ში­ში. ეს შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი იმ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ხან­და­ხან ად­ამი­ანს ში­შის გრძნო­ბა­საც კი და­აძ­ლე­ვი­ნებს, ად­ამი­ან­ები მი­დი­ან სიკ­ვდილ­ზე თა­ვი­სი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბის გა­მო, ანუ ამ­ან ხომ უნ­და გვა­ფიქ­რე­ბი­ნოს, რომ ად­ამი­ან­ის­ათ­ვის მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბა არ­ის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი.

შენ რო­ცა სხვა მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბის ად­ამი­ან­თან არ შე­გიძ­ლია თა­ნა­არ­სე­ბო­ბა, მა­შინ გა­მო­დის, რომ სულ ორი გზა არ­სე­ბობს — ან ერ­თმა­ნეთს უნ­და შე­ვე­ჭი­დოთ და ვინც გა­იმ­არ­ჯვებს, იმ­ისია სი­მარ­თლე, ან უნ­და გა­დავ­წყვი­ტოთ, რომ ჩვენ რას ვფიქ­რობთ — ამ­ას მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქ­ვს. ჩვენ, ყვე­ლა, რომ ვამ­ბობთ, რომ დე­მოკ­რა­ტი­ული სა­ხელ­მწი­ფოს აშ­ენ­ება გვინ­და, გა­მო­დის, რომ ამ­ის უნ­არ­ები არა გვაქ­ვს.

ამ­ას წი­ნათ, ერთ-ერთ სტა­ტი­აში ჩემ­თვის ავ­ტო­რი­ტე­ტუ­ლი ად­ამი­ან­ის შე­ფა­სე­ბა ვნა­ხე, რო­მე­ლიც ახ­ასი­ათ­ებ­და — რა არ­ის სა­მო­ქა­ლა­ქო ომ­ის წი­ნა­პი­რო­ბა და აღ­ნიშ­ნავს: რო­დე­საც ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა და მი­სი ოპ­ოზ­იცია ერ­თმა­ნე­თის მო­რა­ლურ სა­ხე­ში ქვეყ­ნის გან­ვი­თა­რე­ბის ეგ­ზის­ტენ­ცი­ალ­ურ საფ­რთხეს ხე­და­ვენ, იქ სა­მო­ქა­ლა­ქო ომი გარ­და­უვ­ალიაო.

ახ­ლა შევ­ხე­დოთ ჩვენს მდგო­მა­რე­ობ­ას: ჩვენ ხომ სა­მო­ქა­ლა­ქო ომ­ის­კენ მი­მა­ვა­ლი სა­ზო­გა­დო­ება ვართ. არი­ან ად­ამი­ან­ები, რო­მელ­თა ხედ­ვის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად არ მეს­მის, ალ­ბათ მა­ტე­რი­ალ­ური კე­თილ­დღე­ობ­ის გა­მო აქ­ვთ ეს პო­ზი­ცია. თა­ნაც ახ­ლა უფ­რო აგ­რე­სი­ულ­ები არი­ან, რად­გან სა­კუ­თარ თავს ხომ არ გა­მო­უტყდე­ბი­ან იმ­აში, რომ მე ეს პო­ზი­ცია მაქ­ვს ამა და ამ ინ­ტე­რე­სის (მა­ტე­რი­ალ­ური სარ­გე­ბე­ლის) გა­მოო. მა­თი გო­ნე­ბა იძ­ულ­ებ­ულია იმ მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბა­ში გა­და­ვი­დეს, რო­მე­ლიც ში­ნა­გა­ნად მაქ­სი­მა­ლუ­რად გა­ამ­არ­თლებს, მაგ­რამ მას ქვეც­ნო­ბი­ერ­ად ეს აწ­უხ­ებს, თავს ვერ უტყდე­ბა, მაგ­რამ იც­ის ამ მსოფ­ლმხედ­ვე­ლობ­რივ პო­ზი­ცი­აში ჩაჯ­დო­მა რო­მე­ლი მო­ტი­ვა­ცი­ის გა­მო ხდე­ბა. შე­დე­გად იქ­ცე­ვა ისე აგ­რე­სი­ულ­ად, რომ მზად არ­ის — შეგ­ჭა­მოს. ამ­ის დი­აგ­ნო­ზი სა­ზო­გა­დო­ებ­ამ თუ ვერ დას­ვა და ას­ეთი ად­ამი­ან­ები თუ არ „გაცხრი­ლა“, სულ ას­ეთ დღე­ში ვიქ­ნე­ბით.

გა­მო­დის, რომ ფრა­ზა — ვა­შე­ნებთ დე­მოკ­რა­ტი­ულ სა­ხელ­მწი­ფოს, არ­აფ­ერ­საც არ ნიშ­ნავს. ჩვენ ამ­ის უნ­არ­ები არ აღ­მოგ­ვაჩ­ნდა.

ეს და­პი­რის­პი­რე­ბა და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი მსოფ­ლმხედ­ვე­ლო­ბის გა­მო აგ­რე­სია და­იწყო „ნა­ცი­ონ­ალ­ურ­მა მოძ­რა­ობ­ამ“ — ეს იყო და­საწყი­სი, „ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბა“ ყო­ველ­თვის იყო სა­პა­სუ­ხო რე­ჟიმ­ში, აგ­რე­სია მათ არ და­უწყი­ათ. მე მახ­სოვს ეს ყვე­ლა­ფე­რი, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი­სად­მი მი­უღ­ებ­ლო­ბის სტან­დარ­ტი ამ ქვე­ყა­ნა­ში შექ­მნეს მათ, ამ­იტ­ომ ჩემ­თვის „ნა­ცი­ონ­ალ­ური მოძ­რა­ობ­ის“ მხარ­და­ჭე­რა, დღე­საც და მო­მა­ვალ­შიც, სა­ერ­თოდ, ყვე­ლა­სი, ვინც მა­გათ­თან არ­ის ას­ოც­ირ­ებ­ული, წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია. იმ­დე­ნად ერთ ინ­კუ­ბა­ტორ­ში გა­მოზ­რდი­ლე­ბი­ვით არი­ან… აი, ლი­ბე­რა­ლიზ­მი შე­მა­ძუ­ლეს სა­მუ­და­მოდ. ჩემ­თვის კლა­სი­კურ ლი­ბე­რა­ლიზ­მზე საყ­ვა­რე­ლი და სა­ინ­ტე­რე­სო იდე­ოლ­ოგია არ არ­სე­ბობ­და, ეს დღე­საც ასეა. ამ­ათ არ­ას­ოდ­ეს ქო­ნი­ათ ლი­ბე­რა­ლიზ­მის კლა­სი­კურ გა­გე­ბას­თან შე­ხე­ბა, მაგ­რამ მე ვცდი­ლობ ვი­პო­ვო ჩემს თავ­ში ძა­ლა — თუ რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა ას­ეთ ად­ამი­ან­ებ­თან ცხოვ­რე­ბა. ეს­ენი კი ამ­ას არ ცდი­ლო­ბენ, ეს­ენი ცდი­ლო­ბენ — რო­გორ­მე გა­გიყ­ვა­ნონ და მე­რე თვი­თონ მო­ვიდ­ნენ და გა­აკ­ეთ­ონ ის, რა­საც სა­ხელს ვერ და­ვარ­ქმევ.


გა­მო­გო­ნი­ლი მიზ­ნე­ბი­სა­კენ სწრაფ­ვა — სა­კუ­თა­რი ფსი­ქო­ლო­გი­ური პრობ­ლე­მე­ბის მოგ­ვა­რე­ბის გზა

აშ­კა­რად ვატყობ, რომ ბევ­რს ფსი­ქო­ლო­გი­ური პრობ­ლე­მე­ბი აქ­ვს. ეს არ ნიშ­ნავს, რომ, მა­ინც და მა­ინც, ში­ზოფ­რე­ნია და ქვას ის­ვრის. სა­ერ­თოდ ცხოვ­რე­ბა­ში მიზ­ნის პოვ­ნა არ­ის ძა­ლი­ან რთუ­ლი და ყვე­ლა ფსი­ქო­ლო­გი გეტყვის, რომ და­დე­ბით ემ­ოცი­ებს მიზ­ნი­სა­კენ მსვლე­ბო­ბი­სას პო­ულ­ობს ად­ამი­ანი. ად­ამი­ან­ები, რომ­ლე­ბიც ამ მი­ზანს ვერ პო­ულ­ობ­ენ, თა­ვი­სი ბუ­ნებ­რი­ვი პრო­ცე­სით, მათ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია გა­მო­გო­ნე­ბუ­ლი მიზ­ნი­სა­კენ სწრაფ­ვა. სა­ერ­თოდ ვი­ღა­ცას აქ­ვს ნათ­ქვა­მი, რომ ყვე­ლა­ზე დი­დი პრობ­ლე­მა მსოფ­ლი­ოს არ­არე­ალ­ური მიზ­ნე­ბი­სა­კენ მის­წრა­ფე­ბულ­მა ად­ამი­ან­ებ­მა მო­უტ­ანაო. ეს­ენი არი­ან ად­ამი­ან­ები, რომ­ლე­ბიც გა­მო­გო­ნი­ლი მიზ­ნე­ბი­სა­კენ სწრაფ­ვა­ში, მსვლე­ლო­ბი­სას, პო­ულ­ობ­ენ სა­კუ­თა­რი ფსი­ქო­ლო­გი­ური პრობ­ლე­მე­ბის მოგ­ვა­რე­ბის გზას.

ჩვენ გვყავ­და ერ­თი აზ­როვ­ნე­ბის მეტ­რი, რო­მელ­მაც თქვა, რომ ამ პრო­ცეს­ში მტრის ხა­ტის შექ­მნა არ­ის ყვე­ლა­ზე ად­ვი­ლი და მარ­ტი­ვი მე­ქა­ნიზ­მი, რაც გუ­ლის­ხმობს, რომ შენ ცხოვ­რე­ბის მიზ­ნად და­ის­ახო ეს მტე­რი და მი­სი დაძ­ლე­ვის პრო­ცეს­ში ამ­ოს­უნ­თქვა გა­აკ­ეთ­ებ­ინო შენს ში­ნა­გან ქვეც­ნო­ბი­ერს, რად­გან შე­ნი ცხოვ­რე­ბის მი­ზა­ნი ვერ გა­ნა­ხორ­ცი­ელე — ეს არ­ის ყვე­ლა­ზე მარ­ტი­ვი მე­თო­დიო. ას­ეც არ­ის, მე ძა­ლი­ან ბევრ ად­ამი­ანს ვხე­დავ, რო­მე­ლიც სა­კუ­თარ ფსი­ქი­კურ პრობ­ლე­მებს აგ­ვა­რებს ასე, აქ­ვს გა­მო­გო­ნი­ლი მი­ზა­ნი და მის­კენ სწრაფ­ვა­ში იკ­მა­ყო­ფი­ლებს სა­კუ­თა­რი თა­ვის რე­ალ­იზ­აცი­ას­თან და­კავ­ში­რე­ბულ პრობ­ლე­მებს.